“Het is eerder met meer dan minder gemengde gevoelens dat ik mijn collectie vintage horloges moet opgeven. Als buitenlands correspondent voor de omroep in Zuid Amerika, heb ik tijdens en na het Falkland conflict vrij veel centen verdiend niet alleen met krantenberichten, maar vooral met een serie unieke foto’s van gevangen Britse journalisten die waren verdwenen. Even daarna liep ik op een Waterlooplein achtige markt in Rio de Janeiro, zag een horloge waarvan ik dacht dat ik die niet daar achter moest laten. Dat was het begin van een gulzige gierigheid gevoed door schoonheid. En nog even later in Amsterdam op de Spiegelgracht zag ik bij juwelier Bakker, een horloge en betaalde zonder blikken of blozen het gevraagde bedrag. Onweerstaanbare schoonheid en mijn verdiende centen zeer goed besteed. En zo begon mijn collectie, waarvan ik nooit heb gedacht dat ik die van de hand zou doen.

Vrijwel al mijn horloges hebben een verhaal. Dat van de Tissot (lot nr. 525), die ik van Gina Lollobrigida cadeau kreeg, is vermeld in de catalogus. Sommige vrienden aan wie ik de collectie liet zien vroegen zich verbaasd af of het een collectie om te investeren was. Maar dat was het niet. Het was mij om de schoonheid te doen, zoals je van een mooi verhaal of mooie poëzie kunt genieten. Anderen hadden, onbegrijpelijk, ‘ niets ‘ met oude horloges. Maar hoe langer ik rondkeek en er over nadacht, hoe meer ze mij aanspreken. Een enkeling vindt het fascinerend. Terug in Nederland kwam ik voor onderhoud terecht in Groot Schermer bij horlogemaker Kalle Slaap en minstens even enthousiast als het om oude horloges gaat.