Al zolang mensen hun overleden dierbaren eren, worden er sieraden gemaakt en gedragen als manier om hen te herdenken. Dit kunnen eenvoudige sieraden zijn met slechts alleen een naam, en/of sterfdatum, maar in vele gevallen ook ware kunstwerken, voorzien van onder andere portretten of symbolen en bezet met kostbare edelstenen of email.

Vanaf de late middeleeuwen tot aan het einde van de zeventiende eeuw is het Memento Mori sieraad in de mode. Een juweel, voorzien van beenderen, schedels of een geheel skelet, die de drager eraan herinnert dat het aardse leven slechts van tijdelijke aard is. In de loop van de achttiende eeuw zien we dit veranderen. In de periode van de rococo, worden ringen nog centraal bezet met een stukje geslepen bergkristal (zogenaamde Stuart Crystal, vernoemd naar het huis Stuart) waaronder een schedel. De scheen is opgebouwd uit asymmetrische cartouches die de naam, de sterfdatum en de leeftijd van de overledene tonen (lotnummer 5). Aan het einde van de 18^e eeuw, onder invloed van de Verlichting en de latere Romantiek verandert dit. Schedels en skeletten worden vervangen door urnen, wenende dames, symbolische dieren en bloemen. De directe verwijzingen naar de dood worden in hun vormentaal verzacht.